'ALTIN ÇOCUK' 88 YAŞINDA

İktisat Fakültesi’ne gidiyor, Yeşilköy Havaalanı’nda bir İngiliz şirketinde çalışıyordu. Sarışın, mavi gözlü, uzun boylu, yakışıklı bir gençti.

Yönetmen Sırrı Gültekin de Bakırköylüydü. Semtten birçok artist keşfetmiş, sinemaya getirmişti.

Bir gün kız kardeşi ona Göksel Arsoy’dan (d. 15 Mart 1936) söz etti.

Gültekin onu gördü, beğendi ve hemen filmde oynamasını teklif etti.

Şaşırmıştı Göksel; üniversitede okuyordu, mesleği de vardı. Düşündü, taşındı ve evet dedi.

Evet dedikten altı ay sonra yıldızdı…

Yıl 1958’di ve dördüncü filmi Samanyolu’da (yön: Nevzat Pesen) Belgin Doruk’la oynamış, Türkiye’yle tanışmıştı.

Devir Ayhan Işık, Eşref Kolçak, Fikret Hakan gibi sert yüzlü, esmer jönlerin devriydi. Daha çok erkek seyirciye seslenen filmler çekiliyordu.

Bu yeni jön sarışındı. Avantür çevirmiyor, yıldızların altında aşk sözleri ediyordu. Buram buram romantizm kokuyordu söyledikleri. Kadın seyircinin yeni gözdesiydi.

Özellikle genç kızlar ona bayılıyordu.

Tek filmle zirvedeki Ayhan Işık’a rakip olmuştu.

1958’den 1964’e kadar çok şeyler yaptı. Çok filmde oynadı, yapımcı oldu, askere gitti, evlendi.

Kendi şirketine Şafak Bekçileri’ni (1963) çekerek havacılığa, Hava Kuvvetleri’ne sevgisini göstermişti…

Onu beğenen, filmlerini kaçırmayan kızlar altı yılda büyümüş, çoluk çocuğa karışmıştı. Tamer Yiğit, Ediz Hun gibi yeni rakipler de katılmıştı piyasaya…

Basının ‘Aşkı Öğreten Adam’ başlıklar attığı Arsoy’un başka türleri denemesinin zamanı gelmişti. James Bond’a öykünen bir dizi filme başlamıştı. Yeni adı ‘Altın Çocuk’tu.

Seyircisi, romantik jönün oradan oraya atlamasını, adam dövmesini hemen kabullenmişti. ‘Altın Çocuk Londra’da’, ‘Altın Çocuk Beyrut’ta’ şeklinde filmler ardı ardına geliyordu.

Yeşilçam’ın ekonomik krize girince gazino sahnesine ilk transfer olanlardan biriydi. Sanat müziği söylüyordu. Amcası Yesari Asım Arsoy’dan aylarca dersler almıştı.

İki 45'lik plak doldurdu.

Sahneleri sevmişti ve setlere dönmedi…